۱-چرا باید گوشت بخوریم ؟

28 می 2015 درتغذیه نظر بدهید 3426 بازدید

نویسنده: Swami Muktananda Saraswati

غذا، اصلی ترین عنصر بقای فیزیکی و از طرفی بیشترین وابستگی ما نیز می باشد. از تلاش مادرانه برای خوراندن غذای مورد نیاز و مفید به کودک گرفته تا مکالمات بزرگسالان بر سر موضوعات پیچیده بعد از صرف شام، موضوع غذا از رابطه جنسی، سیاست، مذهب و حتی مواد مخدر هم بحث برانگیز تر است. بسیاری از افراد در صورتی که شما از لحاظ اعتقادی از خوردن غذاهای خاصی در خانه هایشان اجتناب کنید، این را بی احترامی می پندارند واحساس می کنند که سبک زندگی آنها به زیر سوال برده شده است. این موضوع در هیچ کجا به اندازه موضوع خوردن گوشت قابل مشاهده نیست. حال این حقایق را در نظر بگیرید:
• یک گاو برای تولید ۱ پوند (نیم کیلو) پروتئین مناسب برای مصرف انسان باید ۲۱ پوند (۹٫۵ کیلو) پروتئین مصرف کند.
• گوشت قرمز منبع اصلی مواد شیمیایی سمی در رژیم غذایی ما است.

در مواجهه با چهره های لاغر مردم قحطی زده در کشورهای در حال توسعه و موج فراگیر سرطان و بیماری های قلبی عروقی در کشورهای توسعه یافته، قطعاً موضوع خوردن گوشت انسان را به فکر فرو می برد. هر خانم خانه دار مقتصدی می داند که گوشت یکی از اقلام گران قیمت در تغذیه روزانه به حساب می آید، اما افراد کمی این را درک می کنند که گوشت در میان منابع این سیاره یکی از اقلام تجملاتی محسوب می شود.

چریدن چهارپایان در زمین های غیر قابل زراعت، علف های هرز را به غذا برای انسان تبدیل می کند. بعلاوه حیواناتی مانند گاو، بز و گوسفند برای تولید پروتئین نیازی به خوردن پروتئین ندارند. ارگان های کوچک معده حیوانات علف خوار از نیتروژن در قالب اوره تولید پروتئین می کند (ضایعات قابل بازیافت از انسان و حیوان). با این حال از این امر بدرستی بهره گیری نشده است بخصوص در کشورهایی که زمینهای مناسب برای چرای دام دارند.
بر خلاف انتظار، در تمام کشورهایی که دامداری به تجارتی بزرگ تبدیل شده است، مقادیر زیادی از بهترین منابع غذایی با کیفیت به حیوانات خورانده می شود. در کشورهایی مانند هند، مرغ، خوک و گاو از هر آنچه که آنها می توانند یا درکنار جاده پیدا کنند تغذیه می شوند، در حالی که مقدار علوفه ای که دریافت می کنند بین صفر تا ده درصد از برداشت کشور است. در حالیکه، در روسیه، بیست و هشت درصد از برداشت سالانه محصولات دانه های خوراکی و غلات صرف تغذیه حیوانات می شود که در ایالات متحده آمریکا این رقم به هفتاد و هشت درصد می رسد. در نیمی از زمین های کشاورزی ایالات متحده آمریکا محصولاتی کاشته شده است که تنها برای تغذیه حیوانات در نظر گرفته شده اند و کشورهای دیگر مانند آرژانتین و استرالیا در حال تلاش برای رسیدن به این رقم هستند.

بریتانیا سالانه ۴۰۰ میلیون پوند واردات غلات و دانه های خوارکی دارد که این مقدار فقط برای انبار کردن میباشد. حدود نیمی از صید ماهیها در دنیا به جای تغذیه انسانها صرف تغذیه حیوانات می شود. این ماهی و غلات می تواند بطور مستقیم در تغذیه انسان بکار رود که اغلب از کشورهایی وارد می شود که می توانند در بر طرف کردن مشکلات خود از آن استفاده کنند. با نگرشی ژرف تر در این روند پی میبریم که عدم استفاده مناسب به واقع شگفت آور است این که دام ها از میلیون ها تن پروتئین تغذیه می شوند در حالیکه این مقدار پروتئین می تواند بطور مستقیم برای تغذیه انسان بکار گرفته شود!

یکی دیگر از راه های اندازه گیری هزینه ی بالای گوشت خوراکی، مقایسه ی آن با گیاهان و مقدار پروتئینی است که در هر هکتار زمین تولید می شود. یک هکتار غلات می تواند پنج برابر بیشتر از یک هکتار اختصاص داده شده به گوشت تولید پروتئین کند. یک هکتار حبوبات (نخود، لوبیا، عدس) ده برابر بیشتر تولید پروتئین می کند و سبزیجات پانزده برابر بیشتر.

فرانسیس مور Frances Moore Lappe (نویسنده کتاب رژیم غذایی برای یک سیاره کوچک) اشاره می کند که تنها در ایالات متحده آمریکا ، پروتئین هدر رفته در تولید گوشت نود درصد از میزان کمبود جهانی پروتئین را شامل می شود. کارشناسان کشاورزی تخمین می زنند که چهل درصد از تولیدات جهانی برای دامها از منابع گیاهی مناسب برای انسان مشتق شده است – اگر به طور مستقیم در تغذیه انسان بکار رود، عرضه مواد غذایی در جهان را به میزان سی و پنج درصد افزایش می دهد.

فاجعه آنجائیست که هزینه بالای مواد غذایی منجر به عدم ارائه تغذیه مناسب می شود. با مصرف بیش از حد مواد گوشتی، جوامع صنعتی خود را در معرض ابتلا به بیماری هایی از قبیل سرطان، بیماری های قلبی عروقی، اختلال در سیستم عصبی و سایر مشکلات ناشی از غلظت بالایی مواد شیمیایی سمی در گوشت قرار می دهند. اگر چه که استفاده از آفت کشهای شیمیایی DDT و Dieldrin در بسیاری از کشورها غیرقانونی اعلام شده است اما هنوز غلظت بالای این دو آفت کش در خاک زمین و آب وجود دارد.(این آفت کشها سالهای سال برای مصرف سم زدایی استفاده میشد اما بدلیل آثار مخرب بر طبیعت مصرف آن ممنوع شد) این آفت کشها با مواد شیمیایی به ظاهر کم ضرر تری جایگزین شده اند اما میزان سمی بودنشان در مدت زمان طولانی را نمی توان تخمین زد.